POLSKI 
KONTRAST 
Początki
Łęgonice Duże to wieś, zdawałoby się zapomniana przez świat. Kościół stoi w centrum, jednak dookoła rozciągają się podmokłe łąki i pastwiska.
O wiosce Łęgonice wspominał już papież Innocenty II w Złotej Bulli z 1136 roku. W XIII wieku istniał tu kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela, zapewne z fundacji arcybiskupów gnieźnieńskich. Wówczas wzniesiono tutaj drugą świątynię drewnianą, którą w 1725 roku zastąpiono nową. Jednak w XIX wieku stan kościoła był już tak zły, że noszono się z zamiarem postawienia nowego – murowanego. Plany te nie zostały zrealizowane, za to przeprowadzony został gruntowny remont istniejącej budowli. Dzięki temu świątynia ocalała. Ostatnia większa renowacja została przeprowadzona w latach 2001 – 2002.
Kościół
Jak większość budowli sakralnych na Mazowszu, kościół w Łęgonicach Dużych jest ustawiony na osi wschód-zachód, z wejściem głównym od zachodu. Prostokątna nawa z węższym i niższym prezbiterium zamknięta jest wielobocznie. Przy nawie znajdują się dwie kruchty, a przy prezbiterium zakrystia. Kościół posiada pozorne sklepienie kolebkowe.
W głównym ołtarzu zobaczymy otoczony złotymi zdobieniami obraz Chrystusa Tronującego, otoczonego przez anioły i świętych. Na belce tęczowej umieszczono rokokowy krucyfiks. Dach kościoła jest dwuspadowy, gontowy, z okapem.
Również gontem pokryty jest namiotowy dach przykościelnej drewnianej dzwonnicy o słupowej, czterobocznej konstrukcji.
