POLSKI 
KONTRAST 
Dzieje parafii i kościoła
Łęgonice Małe to bardzo stara osada, której początki datowane są jeszcze na okres neolitu. W 1420 roku stała się miastem na prawie magdeburskim, za sprawą arcybiskupa gnieźnieńskiego Mikołaja Trąby. Prawa miejskie utraciła dopiero pod koniec XIX wieku.
Parafia w Łęgonicach Małych została erygowana w 1521 roku. Jednak pierwszy kościół drewniany zbudowany został już wcześniej, w trakcie lokacji miasta, a następnie przekazany klasztorowi Kanoników Regularnych Stróżów Grobu Chrystusowego z Miechowa (tzw. Bożogrobców), którzy do XIX wieku piastowali tu probostwo. W 1521 roku dzięki ich staraniom oraz prymasa Jana Łaskiego, zbudowana została druga drewniana świątynia pw. Rozesłania Apostołów i św. Marii Magdaleny. Niestety spłonęła. W 1775 roku oddano w Łęgonicach Małych do użytku kolejny kościół, zbudowany z drewna modrzewiowego. Właśnie tę świątynię możemy tu dziś podziwiać.
Budowla kościoła
Od frontu jednonawowego kościoła pięknie prezentuje się niska wieża konstrukcji mieszanej, zrębowo-słupowej, z ciasnawą kruchtą w przyziemiu, kryta łamanym gontowym dachem namiotowym. To element charakterystyczny dla bryły tego kościoła. Na kalenicy, także krytego gontem, jednokalenicowego, okrywającego nawę i prezbiterium dachu, ustawiona została smukła wieża na sygnaturkę, zwieńczona drewnianym hełmem.
Wnętrze
Wnętrze kościoła, jasne i pełne złoceń, kilkadziesiąt lat temu przyozdobione zostało polichromią. Świątynia charakteryzuje się barokowo-klasycystycznym wyposażeniem, pochodzącym z około XVIII wieku. Są to ołtarz główny oraz trzy ołtarze boczne, a także ambona. Po prawej stronie ołtarza głównego znajduje się obraz, przedstawiający bł. ks. Jerzego Popiełuszkę, a po lewej podobiznę św. Jana Pawła II.
Dzwonnica
Dawna dzwonnica ma unikalną, również mieszaną konstrukcję. Dolna jej kondygnacja jest zrębowa, górna słupowa. Nakrywa ją łamany dach namiotowy. Sto lat temu opisał ją znany polski historyk i etnograf Zygmunt Gloger, publikując również jej rysunek.
