Kościół pw. św. Bartłomieja w Grodźcu

Kościół

Pierwsza wzmianka o kościele w Grodźcu pochodzi z 1403 roku. Jednak, jak można się domyślić, obecny kościół pw. św. Bartłomieja nie jest aż taki wiekowy. To już trzecia świątynia pobudowana w tym miejscu. W 1854 roku zastąpiła ona kaplicę wystawioną tu po pożarze, który strawił wcześniejszy budynek. Kościół jest urokliwie usytuowany na niewielkim wzgórzu.

Korpus świątyni wzniesiono na planie wydłużonego prostokąta. Z zewnątrz to jednolita bryła, bez wyodrębnionych nawy i prezbiterium, przykryta dachem z blachy, nad którym górują dwie czworoboczne wieżyczki na sygnaturkę. Nawę poprzedza wąska kruchta, równa szerokości kościoła.

Wnętrze

W trakcie ostatniego remontu wnętrze kościoła zostało szczelnie wyłożone boazerią. Punktem najbardziej przyciągającym uwagę jest pełen złoceń barokowy ołtarz główny. W jego centralnym punkcie znajduje się obraz Marki Boskiej Śnieżnej – jeden z najczęściej kopiowanych i najpopularniejszych wizerunków Najświętszej Maryi Panny, patronki kobiet oczekujących poczęcia, ludzi dotkniętych chorobami oczu, sportowców i turystów. Ołtarz główny pochodzi z drugiej połowy XIX wieku, ale do jego budowy użyto elementów barokowych. Po jego obu stronach umieszczone zostały figury świętych biskupów – Wojciecha (z lewej) i Stanisława (z prawej). Inne ciekawe elementy to chrzcielnica wykonana z szydłowieckiego piaskowca i prospekt organowy na chórze, datowany na 1867 rok.

Warto też zwrócić uwagę na umieszczony w jednym z bocznych ołtarzy obraz przedstawiający patrona parafii w Grodźcu – św. Bartłomieja. Trzymany w lewej dłoni rzeźnicki nóż to jego atrybut, przypominający o męczeńskiej śmierci. Około 70 r. n.e. Bartłomieja rozpięto na krzyżu głową w dół, żywcem obdarto ze skóry, ukrzyżowano, a następnie ścięto. Święty Bartłomiej jest wzywany w przypadku chorób nerwowych, konwulsji i chorób skóry. W polskiej tradycji uznawany jest za patrona bartników i pszczół.

Otoczenie

Obok kościoła pięknie prezentuje się drewniana dzwonnica, datowana na XIX wiek, wzmocniona ryglami i zastrzałami. Co rzadkie, na każdym z jej boków wykonano nie jeden, a po trzy otwory głosowe o nietypowym układzie – dwa na dole, jeden powyżej.

Warto też zatrzymać się przy jednym z najcenniejszych zabytków w tym miejscu, jakim jest neoklasycystyczna kaplica grobowa rodziny Dębskich. Uwagę zwraca wykonana z piaskowca bogato zdobiona elewacja frontowa. Całą przestrzeń tympanonu wypełnia płaskorzeźba, przedstawiająca czuwającego nad zmarłym anioła o rozpostartych skrzydłach. Inicjatorką powstania kaplicy była Tekla Dębska, której intencją było upamiętnienie ukochanego męża, Bronisława. Wewnątrz kaplicy znajduje się żeliwna figura Chrystusa i prosty w formie krzyż. Na uwagę zasługuje sześć tablic epitafijnych członków rodziny Dębskich, spośród których najlepiej znanym i zarazem zasłużonym dla nauki jest jeden z synów – również Bronisław, botanik i entomolog. Ze względu na szacunek, jakim cieszył się wśród przyrodników, jego imię nadano kilku nowym gatunkom owadów.