Aktualności

Dawniej, ważnym elementem świątecznego wystroju był podłaźnik (podłaźniczka, jutka, wiecha, sad, rajskie drzewko, boże drzewko). Był to czubek iglastego drzewka, gałąź lub druciana obręcz, czy słomiana tarcza, przybrana zielonymi gałązkami. Podłaźnik dekorowano jabłkami, ozdobami z opłatka lub papieru, nasionami, orzechami. Wieszano go u pułapu nad stołem, gdzie oprócz funkcji ozdobnej i symbolu wiecznego życia, pełnił ważną rolę we wróżbach miłosnych, oraz wróżbach dotyczących zdrowia i kondycji domowników. Mniejsze podłaźniki (bez ozdób) wieszano w stajniach, gdzie miały chronić zwierzęta przed pomorem, wilkami i chorobami.

Na przełomie XVIII i XIX wieku miejsce i rolę podłaźnika oraz snopów zboża powoli zaczęła przejmować choinka, zaszczepiona na polskim gruncie przez rodziny ewangelickie oraz mieszczan niemieckiego pochodzenia. Choinki pojawiły się najpierw w domach polskiej inteligencji i mieszczaństwa, a wśród ludności wiejskiej najpierw na terenach znajdujących się pod silnymi wpływami niemieckimi – na Pomorzu, Śląsku, Warmii i Mazurach (przełom XIX i XX wieku). Na terenach Polski centralnej i południowej jeszcze w dwudziestoleciu międzywojennym choinki były rzadkością. Upowszechniły się dopiero po II wojnie światowej.

Choinka, podobnie jak podłaźnik, związana jest z prastarym kultem wiecznie zielonego drzewka, symbolizującego życie wieczne, trwanie, płodność, oś świata, drzewo życia. W interpretacji chrześcijańskiej przyjmuje znaczenie drzewa wiadomości dobrego i złego, drzewa krzyża, nowonarodzonego Chrystusa, będącego źródłem życia.