Kościół pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Nowym Secyminie

Historia

Wybudowany w 1923 roku kościół w Nowym Secyminie do połowy lat 90. XX wieku był kościołem parafialnym. Obecnie odbywa się tu zaledwie jedno nabożeństwo w miesiącu. Możliwe są śluby, chrzty oraz inne uroczystości, zarówno w obrządku katolickim, jak i ewangelickim.

Jest to najlepiej zachowana świątynia mennonicka na tych terenach. Dawny zbór mennonicki, obecnie kościół katolicki, znajduje się na Olęderskim Szlaku Turystycznym nad środkową Wisłą. Mennonici (ruch religijny powstały jako jeden z odłamów anabaptyzmu w XVI wieku w Holandii) dysponowali kościołem do 1945 roku, kiedy to zostali przesiedleni na zachód Europy.

Po przeciwnej stronie drogi znajduje się ceglany budynek dawnej pastorówki. Jest do doskonały przykład zabudowy, jaką stosowali koloniści olęderscy. Budynek wznosi się na niewielkim, sztucznie usypanym wzgórzu, zaś zabudowania gospodarcze usytuowano niżej względem nurtu pobliskiej rzeki tak, aby w razie powodzi nieczystości nie miały dostępu do wnętrza domostw.

Architektura

Kościół ma konstrukcję słupowo-ramową i posadowiony został na wysokiej podmurówce. Drzwi wejściowe osłania daszek snycerskiej roboty. Nad częścią frontową nawy góruje sześcioboczna wieża, zwieńczona blaszanym hełmem ostrosłupowym. Do budynku dostawiona została zakrystia, a kruchta jest wewnątrz wydzielona wraz z pomieszczeniami, nad którymi umieszczono schody prowadzące na chór. We wnętrzu uderza skromność i wszechobecne drewno.