Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Żukowie

Architektura i wnętrze

Parafia pw. Przemienienia Pańskiego po raz pierwszy została erygowana już w trzynastym stuleciu. Ponownie ustanowili ją książęta mazowieccy w 1520 roku. Dzisiejszy kościół jest już trzecim, który pobudowano w Żukowie. Nieduży, o zgrabnej sylwetce, zbudowany z modrzewiowych bali i oszalowany sosnowym drewnem, wystawiony został w latach 1666 – 67. Przy trójbocznie zamkniętym prezbiterium znajduje się zakrystia z przedsionkiem, dobudowana w 1889 roku jako murowana. Podczas remontu w 1971 roku, w jej miejscu wybudowano nową – jesionową.

Część frontową krytego blachą dachu zwieńcza czworoboczna wieżyczka na sygnaturkę z blaszanym hełmem. W środku odnajdziemy strop płaski, wspólny dla nawy i prezbiterium. Zaskakuje biel ścian i sklepienia nawy kościelnej. Kontrastuje z nimi barokowy ołtarz główny, który jest zielono-złoty, a w jego centralnej części na obrazie “Przemienienia Pańskiego” zachwyca Chrystus w trybowanej sukience ze srebrnej blachy. Piękne rokokowe tabernakulum oraz rokokowa ambona dopełniają całości. Dwa ołtarze boczne i konfesjonały pochodzą z połowy XVIII w. Warto też zwrócić uwagę na prospekt organowy z 1800 roku, ulokowany na chórze wspartym murowanymi słupami. To jeden ze starszych prospektów w mazowieckich drewnianych kościołach.

Na belce tęczowej kościoła pw. Przemienienia Pańskiego w Żukowie, która jest najstarszym elementem wnętrza świątyni, znajdziemy napisy w języku łacińskim. Złote litery wyraźnie odznaczają się na belce czarnego koloru i układają się w cytat z księgi Jeremiasza oraz dwuwiersz włoskiego poety Sidoniusa Hoschiusa. Belka pochodzi z poprzedniej, stojącej w tym miejscu świątyni, którą zniszczył pożar. Na belce rozpoznamy też figurę Chrystusa ukrzyżowanego, która pochodzi z końca XVI wieku.

Warto również zwrócić uwagę na inny łaciński napis widniejący nad wejściem do zakrystii. To podziękowanie dla księdza, który po pożarze wcześniejszego kościoła wystarał się o budowę obecnej świątyni w Żukowie.

Obok świątyni uwagę zwraca niska dzwonnica z XVIII wieku. Dźwięk dzwonu przedostaje się przez półkoliste otwory, po dwa na każdej ze ścian dzwonnicy.