Kościół pw. św. Wojciecha i św. Marcina w Lewiczynie

Początki

Pierwszy kościół został wzniesiony na wzgórzu, które w XIII wieku, według legendy, wojsko księcia mazowieckiego usypało czapkami w podzięce Bogu za odniesione zwycięstwo nad wrogiem. Wielką odwagę i wyczyn wojska nazwano „lwim czynem”, od czego wzięła się nazwa osady. Początki Lewiczyna, wioski leżącej na południowo-wschodnim Mazowszu, sięgają czasów „przedmieszkowych”. Przebiegał tu m.in. najważniejszy szlak handlowy z południa na północ Europy, zwany bursztynowym. Wzmianka źródłowa o parafii w Lewiczynie pochodzi z 1310 roku. Pierwsza drewniana świątynia pobudowana na legendarnym wzgórzu przetrwała trzy wieki.

Nową świątynię wzniesiono w 1608 roku z czerwonego modrzewia. Kościół lewiczyński to konstrukcja całkowicie drewniana, zrębowa, z bali ciosowych, zbudowana na planie prostokąta. Z początku posiadała dwie wieże, jednak w czasie silnej wichury w XVIII wieku obie runęły, niszcząc tym samym dach kościoła. W trakcie naprawy odtworzona została już tylko jedna.

W parku przy kościele, wokół malowniczego stawu znajduje się Droga Różańcowa. Wokół roztaczają się sady jabłoni, które tworzą niezwykły krajobraz. Od frontu kościoła stoi ciekawy ołtarz, a wnętrze jest bardzo jasne i przestrzenne. Świątynia w Lewiczynie jest, jak przystało na dawne drewniane kościoły w Polsce, prosta i dość skromna.

Cudowny obraz

Najcenniejszym i najstarszym skarbem kościoła jest Cudowny Obraz Matki Bożej Pocieszycielki Strapionych, Pani Ziemi Grójeckiej, sprowadzony do Lewiczyna przez rodzinę Oborskich w 1604 r. Ustne przekazy ludowe autorstwo obrazu przypisują św. Łukaszowi Ewangeliście. Obraz został namalowany na cyprysowych deskach o wymiarach 85,5 x 118 cm. Przedstawia Najświętszą Maryję Pannę z Dzieciątkiem na ręku. Cudowny Obraz jest przyozdobiony sukienką wykonaną w XVII w. ze srebrnej blachy oraz papieskimi koronami z czasów współczesnych.

Od początku cieszył się wielką czcią i kultem wiernych, a liczne cuda i wota składane w podzięce za otrzymane łaski przyczyniły się do szerokiego rozgłosu. W 1678 r. i 1679 r. na polecenie biskupa poznańskiego przybyły do Lewiczyna komisje teologów, które miały stwierdzić, czy niezwykłe zdarzenia były cudami. W 1684 r. do Lewiczyna na czele już trzeciej komisji przyjechał sam biskup poznański Stefan Wierzbowski i podpisał pergaminowy dokument, którym zatwierdził kult Cudownego Obrazu Matki Bożej.

Wyposażenie kościoła

Ołtarz główny z 1750 r. został ufundowany przez ks. Antoniego Wilskiego, kanonika żmudzkiego i proboszcza lewiczyńskiego. Ołtarze boczne pochodzą z 1742 r., ambona z 1753 r. Uwagę zwracają barokowa monstrancja z XVIII w., dwa XVII-wieczne feretrony, obrazy Przemienienia Pańskiego, Niepokalanego Poczęcia NMP, św. Antoniego i św. Marcina. Najnowszy obraz przedstawiający św. Wojciecha to malowidło pędzla Jana Molgi z Warszawy, ufundowane przez parafian i księdza proboszcza w 1995 r. Wśród darów znajduje się patera do konsekracji komunikantów, której używał Ojciec Święty do Mszy Świętej po powrocie do Rzymu z trzeciej pielgrzymki do Ojczyzny.