Jeden z najmniejszych
Kościół wzniesiony został w 1720 roku z fundacji kasztelana raciążskiego, prawdopodobnie dla pustelników. Stał na odludziu, pośród bagien a tuż przy nim usytuowany był drewniany domek pustelniczy. Do tej pory tylko jeden dom stoi w sąsiedztwie. Jego właściciele posiadają klucz do tej niezwykłej świątyni.
Pierwotnie kościół był znacznie mniejszy. Prawdopodobnie w XIX wieku dobudowano do niego kruchtę i zakrystię, a w 1870 roku przeprowadzono gruntowny remont. W czasie II wojny światowej kościół służył za magazyn. Jest to jeden z najmniejszych kościołów drewnianych na terenie województwa mazowieckiego.
Zbudowany z drewna modrzewiowego i sosnowego kościół salowy – bez wydzielonego z nawy prezbiterium, zamknięty jest trójbocznie i przykryty gontowym, jednokalenicowym dachem, z kwadratową wieżyczką zwieńczoną daszkiem namiotowym. W środku znajduje się prosty, belkowy strop. Całe wnętrze kościółka jest drewniane. Chór muzyczny wsparty został na dwóch doryckich kolumnach.
Barokowy ołtarz główny z obrazem św. Wawrzyńca i chrzcielnica pochodzą z połowy XVIII wieku. Nad ołtarzem głównym umieszczony został, pełen cierpienia i powagi, niezwykły obraz Chrystusa z raną powstałą po przeszyciu włócznią, w koronie cierniowej.