Izba Pamięci Czesławy Konopkówny

Pamięć o niezwykłej cioci

Izba Pamięci Czesławy Konopkówny działa dzięki jej bratankowi Tadeuszowi Konopce i jego żonie, Stanisławie. To oni postanowili stworzyć miejsce, które jest swego rodzaju muzeum biograficznym, poświęconym tej najbardziej znanej kurpiowskiej twórczyni. Państwo Konopkowie stali się spadkobiercami jej spuścizny w sensie mentalnym i materialnym, dziedzicząc pamiątki „po cioci”. Nie mogli tego zniweczyć. To, co prezentują i w jaki sposób to czynią, nadaje Izbie niespotykany nigdzie indziej charakter.

Czesława Konopkówna

Czesława Konopkówna, urodziła się w pobliskich Tatarach. Pochodziła z rodziny artystów ludowych. Po wojnie została zatrudniona w Spółdzielni Rękodzieła Ludowego i Artystycznego „Kurpianka”, gdzie odpowiedzialna była za nadzór artystyczny. Drogę do promowania kurpiowskiej twórczości w świecie otworzyło jej zajęcie I miejsca w konkursie na wnętrze regionalne. Konkurs ten zorganizowany został w 1949 roku w Kadzidle. Władze PRL-u zaczęły zapraszać Czesławę Konopkównę do promowania Polski poprzez ludową twórczość, m.in. w Szwajcarii czy Japonii. Bez wątpienia była osobą niezwykle utalentowaną i zdecydowaną w swej – dzisiaj powiedzielibyśmy promocyjnej – działalności. Z jej inicjatywy powstała, w miejscu dzisiejszej Zagrody Kurpiowskiej, Izba Kurpiowska.

Izba pamięci

Po śmierci Czesławy Konopkówny w 1993 roku, Państwo Stanisława i Tadeusz zdecydowali się utworzyć obok własnego domu Izbę dedykowaną jej spuściźnie, tak aby pamięć o tej zdecydowanie najbardziej znanej Kurpiance nie zaginęła. Zgromadzili wszystkie możliwe pamiątki, które po niej pozostały: strój kurpiowski, który nosiła, wełniane chusty, zdobyte medale i odznaczenia, nagrody (m.in. Nagrodę Oskara Kolberga), fotografie, liczne dyplomy, a także mnóstwo czasopism, artykułów w prasie naukowej oraz popularnej, folderów i książek, w których pisano o Czesławie Konopkównie. Tego typu pamiątkami wypełnili całe, największe pomieszczenie Izby.

W kolejnym odtworzyli wystrój tradycyjnej kurpiowskiej izby, takiej, w jakiej żyła Czesława Konopkówna, mieszkając w rodzinnym domu – ze świętym kątem, łóżkiem przykrytym tradycyjnym dywanem (tzw. półdywanikiem) i poduchami, kiercem oraz półką na naczynia z obrzędowym pieczywem, tzw. byśkami. Wszystko to uczynili z niezwykłą dbałością o każdy szczegół.

Utalentowani gospodarze

Sami również są twórcami ludowymi – Pani Stanisława wycina wycinanki, wykonuje kurpiowskie kwiaty i kierce. Z kolei Pan Tadeusz jest uznanym bursztyniarzem, wyplata także słomiane siedziska do krzeseł. Wspólnie, ugniatając ręcznie wosk, wykonują świece, w tym gromnice lub tzw. błażejki, które są noszone 3 lutego do kościoła i mają zapobiegać chorobom gardła.

W Izbie wyłożona jest księga pamiątkowa, a wpisy w niej świadczą o odwiedzinach gości z całego świata. Warto też posłuchać opowieści Państwa Konopków, którzy witają wszystkich gości odświętnie – w strojach kurpiowskich. Wizyta w Izbie Pamięci Czesławy Konopkówny jest zawsze wyjątkowym przeżyciem.